Nao Kävelaer

Nao Kävelaer


Betrachtungen eines Pilgers

Wann froh an’n Saoterdag lüt de Glocken,
dann maakt völle Löh sick up de Socken;
Fraulöh un Mannslöh, Jung un Old,
se all tesamen nao Kävelaer wollt.
Gau noch dat Gepäck in de Kaore verstaut,
een Fähnken an de Boste, met de Leeder vertraut;
so staoht wej daor, bünt alle noch behände,
üm halw söwwen geht et los, Nr. 30, Leed aohne Ende.

Met Gebät un met Gesang,
geht et no de Straoten lang.
Met „Ihr Freunde Gottes allzumal”
geht et döhr Werth, döhr’t Jommertal.
Öwwer Heelden geht widder denn Marsch bis Empel,
daor sett sick jedereene up sinnen Stempel.
Een Köppken Koffie in’n Magen, een Schnäpsken in de Schoh,
dor löpp et sick bäter up Käwelaer to.

Manch eene kick nao achtern, mao et geht neet trügge,
erst mutt wej in Rees noch öwwer de Brügge,
dann öwwern Damm, Marienboom is in Sicht,
dor güww et ’nen Siägen, un dann is erst Schicht.
Denn eenen freut sick, dat se üm dörsteekt de Blaoren,
denn annern drünk sick erst es ne Klaoren.
Hier doht se alle de Beene hoge leggen
un nümmes denn segg, hej hat wat derteggen.

Denn Weg is lang un ook wall beschwerlick,
un daorför bünt de Sanis unentbehrlick.
Oww Mann oder Frau, Bischop oder Kaplaon,
se alle bünt all dör öre Hande gaohn.
Un se doht ook, aohne sick te genieren,
well datt nödig häww, de Kütten massieren.

Te gau is de Middagstied verstrecken,
daor mutt wej uns ook all wer recken.
Man merkt genau, wo de Fööte sitt
un häww Piene noh bej jeden Schritt.
Et widder nou dör’n Reichswald geht,
ook wann de Sunne hoge an’n Himmel steht.
Under de Fööte häww man brannen un kloppen,
un van denn Kopp, daor föllt so manchen Droppen.

Neet maor de Sunne, ook Rägen un Wind,
maakt te schaffen Vader, Moder un Kind.
Un well et neet mehr holl’n kann, denn süsse,
nao links un rechts awwhaun in de Büsse.
In Uedemerbruch kann man sick noch eenmaol verschnuwen
un drinken denn Saft van Gaste oww van Druwen.
„Ich will dich lieben”, dat Leedeken heet,
sodann et ook all widdergeht.
Gebät un Gesang, de trekkt eenen met,
so datt man de Piene fast ganz vergett.

Nou wött de Prossjone met Fahnen eschmückt,
denn Weg bis hierhenn, den is uns eglückt.
Links und rechts daor staoht se Spalier,
un wej singt: „Maria zu dir kommen wir”.
Üm datt Gnadenbeld herümm bewägt sick de Schlange,
een paar Tratt noch, et düürt neet mehr lange.
De Trappe as letzte Hürde noch wörd enommen
met „Viel deiner Schäflein sind nun angekommen”.
Kott noch denn Siägen und danke för’t Kommen,
dann wörd dat Bedde in Beschlag enommen.

Sunndags nao de Pilgermisse, dor lopt wej prompt
denn Krüssweg, daomet wej neet ut de Übung kommt.
Middags in de Andacht, et geht neet aohne,
un aowends dann noch de Lechterprozessjone.
Daornaoh gaoht de meesten wall flott
naoh Bedde, denn de Nacht is kott.

Anderndags, so met en Ühr oww veer,
dor staoht wej up de Beene weer.
Pilgermisse, Frühstück, Gepäck in de Kaoe
un gau noch eenmao kieken noa de Blaore.
Denn Trüggeweg is, ick segge et ehrlick,
för de meesten genau so beschwerlick.
De Peerde, de kasse all wiet hörn wiehern,
je nöher se kommt nao’n Küpper in Liern.

Hier ist för uns et letzte Maol Rast,
bevör et widdergeht, ganz aohne Hast.
Noch eenen „Blaorenreichen” un ne Litanej,
so trekkt wej in Look an de Löh vorbej.
Af Rütten dor wörd met Banners un Fahnen etrokken,
un in St. Georg lüth se för uns all de Glokken.
An’n Straotenrand manch eene den Kopp wall rekkt,
met „Viel deiner Schäflein” in de Olde Kerke wej trekkt.
Van’n Pastuur noch denn Siägen, dat Gepäck ut de Kaore,
un under de Fööte, dor drükkt so manche Blaore.
Mor öwwer’t Jaohr kann man uns wer sehen hier staohn,
wann wej alle wollt wer nao Kävelaer gaohn.

Helmut Bongert